نکته‌ی درخور نگرش در باره‌ی هفت‌سین‌های باستانی و کهن که از زمان باستان تا امروز، از سوی نیاکان ما بر خوان نوروزی می‌نهادند، این است که "هفت‌سین"ها باید دارای این پنج ویژگی باشند:
1- نام آن‌ها پارسی باشد. 2- با بندواژه (حرف) سین آغاز شود. 3- دارای ریشه‌ی گیاهی باشد. 4- خوردنی باشد. 5- نام آن‌ها از واژه‌های ترکیبی (مانند سبزی پلو، سیرترشی، سیب‌زمینی و مانند آن‌ها) ساخته نشده باشد.
با نگرش به پنج بند بالا، می‌بینیم که "سیب، سیر، سماغ، سرکه، سمنو، سبری (یا سبزه) و سنجد" همه دارای این پنج ویژگی هستند.
بر این پایه:
- سُنبل (نه خوراکی است نه پارسی) تازی است.
- سکّه (نه خوراکی است نه پارسی) تازی است.
- سماور (نه خوراکی است نه پارسی) روسی است. همچنین سوزن و سیخ و سه پایه و مانند این‌ها.
- با نگرش به آن‌چه که آمد، در بیست میلیون واژه‌های پارسی، نمی‌توان هشتمی را برای هفت‌سین‌های نوروزی پیداکرد که دارای این پنج ویژگی باشد.
- در پایان باید افزود که هریک از سین‌های هفت‌سین، نماد یکی از سپنتاها (هفت ابر فرشته)ی کیش زرتشت است:
"سیر"؛ نماد اهورامزدا، "سبزه"؛ فرشته‌ی اردیبهشت، نماد آب‌های پاک، "سیب"؛ فرشته‌ی سپندارمذ، فرشته‌ی زن، نماد باروری و پرستاری، "سنجد"؛ فرشته‌ی خورداد، نماد دلبستگی، "سرکه"؛ فرشته‌ی امرداد، نماد جاودانگی، "سمنو"؛ فرشته‌ی شهریور، نماد خواربار، "سماغ"؛ فرشته‌ی بهمن، نماد باران است.
"سماغ" واژه‌ی پارسی است و نباید با بندواژه‌ی "ق" نوشته شود. دکتر ناصر انقطاع
Mani
Iran Web Host
http://irwhost.com
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر